“Weet je al wanneer het gesprek is?”
Ik hoor aan de stem van Mieke dat ze gespannen is. Het is de derde keer in twee weken dat ze belt. “Als ik vandaag niets hoor ga ik bellen. Dan zijn de tien werkdagen voorbij waarbinnen ze een afspraak horen te maken.” Ze is weer voor even gerustgesteld.
We hebben een aanvraag voor individuele (thuis)begeleiding ingediend bij het WMO-Loket van de gemeente. Ik ken Mieke inmiddels een beetje. Ze wil alles goed doen en iedereen te vriend houden. En daarin loopt ze dan vast. Ze kan het dan niet meer overzien en er komt niets meer uit haar handen.
Destructief gebruik van rustgevende zelfmedicatie ligt dan op de loer. Volgens haar het laatste redmiddel om rust in haar hoofd te krijgen, omdat ze anders ‘helemaal gek’ wordt. Het keukentafelgesprek vindt ze spannend, net als het tijdstip. Het brengt haar weekplanning in de war. Stel je voor dat de WMO-consulente alleen op dagen kan dat ze vrijwilligerswerk doet. Dat wil ze niet zomaar afzeggen! En wat zullen ze wel niet denken van mij en mijn woonruimte!
"Een bezoek aan de keukentafel zegt meer dan duizend woorden."
Een bezoek aan de keukentafel zegt meer dan duizend woorden. Het is meteen duidelijk waar het om draait. Bij de een staat deze nog vol met vaat en etensresten van de afgelopen dagen. Bij de ander is alles netjes en schoon. Mieke zou zich nog kunnen verontschuldigen dat haar aantekeningenboekje nog op tafel ligt. In deze tijd van corona worden de keukentafelgesprekken soms digitaal gedaan. Hoe mooi dit hulpmiddel ook is, het haalt het niet bij de indrukken uit een fysiek keukentafelgesprek.
“Ik bel ze zodra ik wat gehoord heb”, beloof ik haar.
“Je bent er toch wel bij, hè?”, vraagt ze nog.
“Komt goed, ik plan het gesprek met de consulent met mijn agenda erbij.”
“Gelukkig, dan wacht ik nog even af. Doeg.”
Met een glimlach sluit ik het gesprek af.
Geschreven door Kees Neven, Meewerkend teamleider bij Ambulante Woonbegeleiding
De column verscheen in het ND op 15 mei 2021