Ruben kan niet uit zijn woorden komen. Hij stikt er bijna in. Hij loopt scheldend en vloekend te ijsberen in zijn huisje waar hij zo trots op is dat hij dit heeft kunnen bemachtigen.
Zijn begeleider kijkt verbijsterd in het rond en vraagt zich af waar al die schade vandaan komt. Het ging juist zo goed en nu dit? “Vertel eens, wat is hier gebeurd?”
Stukje bij beetje wordt het verhaal duidelijk. Een arrestatieteam is zijn huis binnengedrongen en heeft de deur volledig uit zijn voegen geramd.
“Waarom bellen ze niet gewoon aan? Ze weten toch dat ik thuis ben?” Eerlijk gezegd weet hij wel hoe het werkt. Het is niet de eerste keer in zijn leven dat hij dit meemaakt. In het verleden was het terecht. Maar nu hij de criminaliteit de rug heeft toegekeerd en probeert een beter leven te leiden blijft zijn verleden hem achtervolgen. Hij lijkt er maar niet aan te kunnen ontsnappen, om moedeloos van te worden. Of boos, de emotie die hem in het verleden zo vaak heeft geholpen om te overleven. De laatste tijd probeert hij een nieuw leven op te bouwen. Net als bij ieder ander mens lukt dat de ene keer beter dan de andere keer.
Als hij wat tot rust is gekomen gaat hij vertellen: Er was een inval met 8 man. Hij laat de papieren zien die hij heeft moeten tekenen. Er was een kennis bij hem op bezoek. Het blijkt dat deze kennis verdacht wordt van verboden wapenbezit. Volgens Justitie rechtvaardigt dit een onaangekondigde inval en het forceren van de deur. ‘En ja, als ex-crimineel zal hij er ook wel mee te maken hebben’, werd er als argument opgevoerd.
Ruben is boos en al het werk van de afgelopen maanden lijkt in rook op te gaan. Als hij de plannen uitvoert zoals ze zijn mond verlaten, zit hij binnen de kortste keren echt vast en komt hij waarschijnlijk nooit meer de bak uit.
Gelukkig heeft de begeleider ervaringsdeskundigheid in huis en weten we Ruben weer tot rust te krijgen. Hij kalmeert als de begeleider stappen onderneemt om de schade te verhalen en navraag te doen bij de politie. Zo belangrijk dat je niet alleen staat maar goede maten hebt op het pad naar herstel.
Het belang blijkt twee weken later als de wijkregisseur een rapport opmaakt voor de beschadigde huurwoning en stappen zet om de aanrichter dit te laten betalen en uit de woning te laten verwijderen vanwege contractschending. Want ja, het kan natuurlijk niet zo zijn dat een nette woning beschadigd wordt door een huurder. Nu wordt de begeleider vanbinnen kwaad. Gelukkig weet hij de juiste vragen te stellen. “Hoe denkt u eigenlijk dat deze schade is ontstaan? Waarom denkt u dat hij het heeft gedaan? Heeft u zijn verhaal al gehoord?”
Met het schaamrood op de kaken erkent de wijkregisseur dat hij inderdaad uitging van een stigma dat deze ex-crimineel de woning had beschadigd en het niet waard is om een huurhuis te bewonen. Een mens die voor hem opkomt is voor Ruben een ervaring van herstel. Stigma’s zijn hardnekkig. Hij zal nog vele malen iemand nodig hebben die voor hem in de bres springt voordat hij helemaal vrij is…
Geschreven door Kees Neven, meewerkend teamleider bij Ambulante Woonbegeleiding