Twee diepblauwe ogen lichten op. “Denk je echt dat ik dat kan?” In ons korte gesprek heb ik al veel tegenslagen voorbij horen komen. Veel teleurstellingen heeft ze meegemaakt in haar leven. Haar allesbehalve florissante jeugd heeft diepe sporen nagelaten. Zij vertelt hoe zij droomt om van betekenis te zijn voor anderen. Om samen met anderen mooie dingen te maken en daar een bedrijf voor op te starten. En dat lijkt maar niet te lukken. Steeds weer ziekte, ongemak en ongeluk. Nu wordt ze al wat ouder. Een reguliere opleiding zit er niet meer in. Ze raakt ontmoedigd en is de hoop aan het opgeven. 

Als ik met mijn hart naar haar luister, hoor ik een behoefte om van betekenis te zijn voor de ander. Niet om er zelf belangrijk door te worden, wat ik ook vaak tegenkom. Ik hoor een onvervulde behoefte. Een verlangen dat vervuld wil worden. Ik waag een voorzichtige poging. “Hoe is het je gelukt om al die tegenslagen te overleven?” 

“Hoe bedoel je?” Ze is verrast door de vraag. 

“Denk je echt dat ik dat kan?”

“Als ik zo naar je luister heb je een enorm talent om tegenslagen te overwinnen. Al die tegenslagen kregen je niet klein. Je zit hier en ik proef een verlangen in je hart om iets moois van het leven te maken.”

Het is even stil. “Maar alles wat ik tot nu toe ondernomen heb, is mislukt!” Het komt er bijna boos uit.

“Misschien heb jij een talent om mensen verder te helpen na een mislukking. Daar ben jij een expert in.” 

Haar ogen beginnen te glimmen, van plezier en van een traan die in een ooghoek opwelt. “Daar heb ik nog nooit aan gedacht, maar dat lijkt mij geweldig. Samen met die mensen stilstaan bij de mislukking, ervan leren en hoop bieden om opnieuw te beginnen. Dan kan ik al mijn ervaringen voor iets goeds gebruiken!” Ze veert op. Ze heeft een nieuwe stip op de horizon ontdekt. Ze heeft nieuw perspectief, nieuwe hoop dat het deze keer wel gaat lukken. “Denk je echt dat ik het kan?”  

 “Anders zou ik het niet zeggen.” 

Ze werpt me een dankbare blik toe. “Dank je dat je in me gelooft. Nu ik nog!”

 


Deze column is geschreven door Kees Neven, meewerkend teamleider bij afdeling Ambulante Thuisbegeleiding. 

Meer lezen over Ambulante Thuisbegeleiding