Hij stapte eigenlijk zomaar, plompverloren, de eetkamer binnen. Hoorde wat leven; pratende mensen, gelach. Even kijken. Wist hij veel dat het een heuse vergadering was voor de bewonersvakantie over een week. En als hij het had geweten, had hij het niet gedaan: zomaar binnenlopen.
Want hij zou niet gaan.
Eerst wou hij wel. Zijn behandelaar zei: het is goed voor hem, even een midweek eruit. Zijn ouders zeiden: wat leuk voor hem, wij betalen wel. De begeleiding zei: hij heeft wel pas nog een terugval gehad, dat moet wel uit zijn lijf zijn, anders kan hij niet mee. Hij zei: oké.
Maar het was er niet op tijd uit. Weer overleg. Behandelaar zei: geef hem nog een kans. Ouders vonden het nog steeds een leuk idee. Begeleiding zei: vooruit, maar hij moet zich wel echt aan het programma met de groep houden. Hij zei: dat zie ik niet zitten.
'Als hij het had geweten, had hij het niet gedaan: zomaar binnenlopen.'
Daarmee leek het klaar. Ergens ook wel logisch; deze zonderlinge man, half veertig, al z’n leven lang wonend in de psychiatrie, met een milde tot hevige tegenzin. Altijd wat onaangepast gebleven. Duikt dan eens hier op, dan daar. Schildert wat, bietst een sigaretje, struint wat over het terrein, zit het liefst in kleermakerszit in het gras. Hem hoef je niet te vertellen dat iets moet. Iedereen had er vrede mee.
En toen liep hij dus de eetkamer binnen, met de begeleiders die mee zouden gaan en een flinke groep enthousiaste bewoners. Ze begroetten hem hartelijk en luidruchtig. “Je gaat toch wel mee, hè?” zeiden de bewoners, “het wordt hartstikke gezellig”. Deze eenvoudige en welgemeende lokroep kon hij niet weerstaan. Er gebeurde iets. Zijn weerstand smolt weg, en de begeleiding durfde het aan: hij ging mee.
Hij had een topweek. Trok de hele week op met de groep, zat netjes om acht uur aan het ontbijt. Op de voorlaatste dag bezocht de groep een pretpark. Je had de foto moeten zien van zijn gezicht in de achtbaan. Eén en al geluk. Bij de avondsluiting zei hij: “ik heb me nog nooit zo gewoon gevoeld.”
Wouter Seinen, woonbegeleider Beschermd Wonen bij De Hoop ggz
Deze column verscheen in het ND op 28 september 2019