Hij woont al een jaar of acht bij ons op Beschermd Wonen, en dat gaat al acht jaar hartstikke goed. Binnengekomen met een alcoholverslaving, en er werd ook een psychische stoornis geconstateerd. Emotioneel gezien heeft hij een langere verwerkingstijd. En er is niets zo ingewikkeld als veranderingen. Het werkt bij hem van binnen gewoon anders dan bij anderen. Vaak heeft hij iemand nodig om hem de dingen een beetje uit te leggen. Als je het er met hem over hebt, kan hij monter en met een kinderlijke eenvoudigheid constateren: ‘tsja, dat is mijn stoornis, hè?’
Het is een geweldig lieve, enthousiaste en ontwapenende man. Hij rijdt graag motor en zet zich met zijn groot rijbewijs in voor een organisatie die hulpgoederen naar Oost-Europa brengt. Dat is zijn lust en zijn leven. Hij heeft in Dordrecht een kerk gevonden waar hij met open armen is ontvangen en waar hij actief is in het jeugdwerk. Ondanks dat hij al richting de vijftig gaat, heeft hij een wederzijdse klik met de jongeren.
"Als je het er met hem over hebt, kan hij monter en met een kinderlijke eenvoudigheid constateren: ‘tsja, dat is mijn stoornis, hè?’"
Ja, hij heeft echt nog wel hulp nodig om het leven en zichzelf af en toe te begrijpen. Maar hij is stabiel geworden en tot bloei gekomen in de maatschappij. Wij vonden dat hij wel op zichzelf kan gaan wonen.
De eerste keer geconfronteerd met onze bevindingen, klapte hij dicht. Het liefst zou hij zijn leven lang op onze BW wonen. Hij had geen enkele reden om weg te gaan waar hij het zo goed had. Dus werd het, rekening houdend met zijn kwetsbaarheid en met respect voor zijn eigenheid en zelfregie, een traject van lange adem. Na een jaar zeiden we regelmatig tegen elkaar: ‘zal hij ooit nog weggaan bij BW?’
Vandaag hoorde ik het goede nieuws. Hij heeft een woning geaccepteerd, vlakbij zijn kerk. Ik feliciteerde hem. Hij was er oprecht blij mee.
Wouter Seinen, woonbegeleider Beschermd Wonen bij De Hoop ggz
De column verscheen in het ND op 26 september 2020