Column – Ik ontplofte

Ik ben ontzettend geduldig en kan veel verdragen. Als hulpverlener heb ik al heel wat mensen in alle staten tegenover me gehad, en meestal blijf ik de rust zelve.
Ik probeer altijd te zien wat er achter die woede zit. Meestal veel verdriet en onmacht. Dat maakt mild. Je moet van hele goeden huize komen om mij van mijn stuk te krijgen.
En, zoals u wellicht al kunt vermoeden, het is iemand gelukt…

Toen de desbetreffende meneer op onze beschermde woonvorm kwam wonen, viel hij al snel op door zijn uitbarstingen en priemende ogen. Als er zo’n hoge beschermende muur nodig is aan de buitenkant, maakt dit me altijd extra nieuwsgierig naar de binnenkant. Ik werd zijn persoonlijk begeleider en iedereen was blij dat ik het deed.

Eerst kon ik alleen maar luisteren. Naar zijn onmacht, frustratie, en steeds vaker ook zijn verdriet. Proberen wat praktische zaken op te lossen. Na verloop van tijd probeerde ik openingen te zoeken om meer vragen te stellen en voorzichtig te adviseren.

De binnenkant van meneer bleek prachtig. Steeds vaker liet hij zich in de groep zien als een gevoelige dichter. Een heel warm mens, die bij een winters uitje naar het strand zijn sokken uittrok om met zijn blote voeten in de branding te lopen.

Maar toen. Meneer was teruggevallen. En de terugval was ieders schuld, behalve die van hem.

Ik ontplofte. Ik weet niet of ik ook priemende ogen had, maar de stoom kwam uit mijn oren. Ik stond op en meldde dat als hij in staat was tot een normaal gesprek hij me maar moest opzoeken. Terwijl ik wegliep had ik alleen maar de vraag: ‘is onze band sterk genoeg voor dit conflict?’

Aan het einde van de dag spraken we elkaar. Meneer was bij zinnen gekomen. “Je hebt me vandaag wel iets geleerd,” sprak hij. “Ik ben al zoveel mensen kwijtgeraakt, en ik kan jou ook nog kwijtraken.” We maakten het goed. Het was een leerzame dag. Voor allebei.

Wouter Seinen, woonbegeleider Beschermd Wonen bij De Hoop ggz
De column verscheen in het ND op 30 mei 2020