Eén van de beste adviezen die ik in mijn leven heb gehad, kreeg ik in 2007, toen ik stageliep op een plek die niet bij mij paste en waar ik geen uitdaging vond. Ik vertelde aan mijn collega dat ik erover dacht om mijn jaarstage bij De Hoop te gaan doen, maar twijfelde of ik dit wel zou kunnen. Het beeld dat ik van verslaafden had was de typische junk: lange, ongewassen haren. Mager en tandeloos. Asociaal, luidruchtig en agressief. Bovendien voelde ik aan dat het moeilijk zou worden om met mijn negentien jaar volwassen mensen met enorme problemen de juiste hulp te bieden. Mijn collega verraste me met haar antwoord: “als je denkt dat je iets niet kunt, moet je het juist doen, want dan kun je het meeste leren.”
Toen ik mijn dappere keuze gemaakt had en jong en onbevangen mijn eerste stageweken inging, werd mijn beeld volledig op zijn kop gezet: die verslaafden waar ik in mijn hart een beetje bang voor was, bleken mensen te zijn. Mensen met wat minder geluk dan ik als het gaat om waar hun wieg had gestaan, welke vrienden ze hadden opgedaan en welke omstandigheden ze in hun leven hadden getroffen. Ze hadden mijn buurman, vader of zus kunnen zijn. Ik had het zélf kunnen zijn.
"Ik had het zélf kunnen zijn."
Elf jaar na het verrassende advies van mijn collega heb ik gemerkt dat de doelgroep waar ik mee werk vooral heel erg eenzaam is en échte aandacht en liefde ontbeert, mede door onbegrip en angst van de gewone burger of kerkganger. Ik merkte dat simpelweg naar iemand luisteren en hen als mijn naaste te zien al enorm helpt in het herstel. Aandacht van een hulpverlener, maar juist ook van mensen die ze tegenkomen in de buurt of in de kerk, omdat dit als het goed is, contacten zijn die blijven.
Ik geef toe: omgaan met mensen die kampen met een verslaving en/of psychische problemen kan pittig en confronterend zijn, en het wordt u door alle berichten over verwarde personen in deze tijd niet gemakkelijk gemaakt om uw koudwatervrees te overwinnen, maar ik wil u uitdagen om dit wel te doen, bijvoorbeeld door u aan te melden als maatje bij De Hoop.
Misschien wel juist als u denkt dat u dat niet kunt.
Wouter Seinen, woonbegeleider Beschermd Wonen bij De Hoop ggz.
(Deze column verscheen in het Nederlands Dagblad op 26 mei 2018)