Een schouder, een luisterend oor en een goed gesprek
Een plek waar je welkom bent, waar je koffie krijgt en een boterham. Een plek waar je binnen kunt lopen als je een luisterend oor nodig hebt of gewoon behoefte hebt aan gezelschap. De Inloophuizen van De Hoop – in Dordrecht en Vlissingen – bieden het allemaal. Op een frisse woensdagochtend in februari bezoeken we de locatie in Dordrecht aan de Spuiweg. Daar ontmoeten we Paul, Bari en Carl. Dit is hun verhaal.
Paul (53), is één van de vaste bezoekers. “Ze noemen mij ook wel ‘de wandelaar’. Sinds 2005 woon ik op straat. Ik denk dat ik in dertien jaar tijd wel drie keer de aarde rond ben gelopen, ik heb de hele aarde gezien, inclusief Antarctica en de Noordpool. Na een traumatische gebeurtenis, waar ik het verder niet over wil hebben, begon ik in 2011 met het drinken van wodka. Ik dronk zo’n drieënhalve liter per dag. Het moet in juni 2018 geweest zijn dat ik het niet meer wist: of ik wilde dood of er moest iets écht veranderen. Ik was 120 kilometer ten zuiden van Barcelona en ik besloot terug te gaan naar Dordrecht. Zodoende kwam ik in juli 2018 hier in het Inloophuis terecht. En dat is echt mijn redding geweest. Ik heb hier hulp gevraagd en na twee weken kon ik bij De Hoop de behandeling in. Twee weken terug is de alcoholverslaving uit mijn behandelplan geschrapt, nu ben ik bezig met traumaverwerking. Ik woon nu boven het Inloophuis, dit is de laatste stap. Ik ben er nog niet, dit gaat nog even duren.”
“Ik wilde dood, òf er moest echt iets veranderen”
Streng maar rechtvaardig
Bari (68), vrijwilliger vanaf het eerste uur, geeft een rondleiding door het pand. Ieder hoekje van het pand wordt benut. Gasten kunnen hun kleding laten wassen, ze kunnen gebruikmaken van de douches en er is altijd iemand aanwezig die allerhande vragen kan beantwoorden of helpen met papierwerk. Eén keer in de week kunnen gasten kleding uitzoeken en eens in de veertien dagen komt er een kapster naar het Inloophuis.
“De liefde voor de mensen die hier zijn, drijft me. God houdt van deze mensen, ik heb geleerd dat ik niet beter ben dan zij. Ze worden uitgespuugd door de maatschappij, maar God kijkt anders naar hen. Omdat ik hier al zolang werk, heb ik met veel bezoekers een band opgebouwd. Vaste bezoekers zeggen weleens: ‘Bari is streng maar wel rechtvaardig.’ Dat is denk ik ook zo, een inloophuis is geen hemel op aarde, verre van dat. Het is heel belangrijk dat we duidelijk zijn in wat er wel kan en wat niet. Met veel humor probeer ik de boel in goede banen te leiden en dat lukt eigenlijk heel goed.
Het moeilijkste van dit werk vind ik als ik mensen zie terugvallen of wanneer ik ze steeds verder zie afglijden. Ik moet het loslaten, terwijl ik ze het liefst mee naar huis zou willen nemen. Ik heb geleerd om het los te laten en hen bij God te brengen. Zolang ik gezond ben en God het wil, blijf ik dit werk doen.”
Schouder
Een vrijwilligster schuift een bord met boterhammen met kaas onder mijn neus. Een bezoeker vertelt aan een vrijwilliger hoe zijn gesprek bij de psychiater eerder in de ochtend verliep. Een andere vrijwilliger stapt met een bezoeker de deur uit om met hem mee te gaan naar de Sociale Dienst. In de vijf minuten dat ik mijn boterhammen eet, maak ik het werk mee dat hier drie dagen in de week met passie wordt gedaan.
“We proberen een handreiking te geven, net even die schouder te zijn,” zegt Carl (54), de beheerder van het Inloophuis. “We zijn geen hulpverleningsinstelling maar we zijn altijd bereid om mee te kijken. Wil iemand opgenomen worden, dan helpen wij hem daarbij. We willen op een laagdrempelige manier mensen hoop geven. Iemand moet hier binnenkomen met het gevoel: het is goed om hier te zijn. We werken vanuit ons geloof. Zo lezen we bijvoorbeeld iedere dag tijdens de lunch een stukje uit de Bijbel. Maar het belangrijkste is dat de mensen ons geloof herkennen aan onze daden. Soms is het ploegen op de rotsen en denk je: ‘waar doen we het voor?’ Toch laten we ons niet ontmoedigen en houden we ons vast aan zoveel mooie, kleine en bemoedigende gebeurtenissen hier in ons Inloophuis. Of zoals een bezoeker ooit zei: ‘Bij jullie heerst er altijd een soort rust. Ook al zit het Inloophuis tjokvol, er is rust en misschien is dat wel jullie God.’
Deze reportage verscheen in #jebentnietalleen, het magazine dat voorafgaand aan The Passion 2019 in Dordrecht en omstreken werd verspreid.