Op de bonnefooi zijn we naar het plaatsje gereden waar zijn oom en tante vroeger woonden. En vroeger is ook écht vroeger: het is achtentwintig jaar geleden dat hij ze voor het laatst heeft gezien. Ze hebben geen idee dat hun ‘neefje’, van inmiddels ruim veertig, ze deze avond op komt zoeken om te kijken of er contactherstel mogelijk is. Dat kon ook niet, want een telefoonnummer of andere gegevens heeft hij niet en hebben we niet kunnen achterhalen. Sterker nog: geen idee of ze er nog wonen. En of ze nog wel leven.
Een vreselijke vechtscheiding trok een gapende grens tussen de families van zijn ouders. Van de ene op de andere dag zag hij de familie van zijn moeder niet meer. Heel ingewikkeld allemaal, zeker op veertienjarige leeftijd. Van sommige mensen was hij bepaald niet rouwig om de contactbreuk, maar deze oom en tante zaten diep in zijn hart, en hadden in een moeilijke tijd ook vaak voor hem klaargestaan.
"Voor hem telden op een gegeven moment alleen nog de drugs, andere dingen konden hem niets meer schelen."
In de jaren na de scheiding ontwikkelde hij steeds meer probleemgedrag, wat uitmondde in verslaving en criminaliteit. Voor hem telden op een gegeven moment alleen nog de drugs, andere dingen konden hem niets meer schelen. Tot hij Jezus ontmoette en merkte dat zijn uitzichtloze bestaan niet zo uitzichtloos was als hij dacht. Op alle gebieden van zijn leven begon hij te veranderen en kwam er herstel. Soms als vanzelf, soms door hard werken en door pijn en moeite heen.
En nu staan we dan hier, in de kou. We bellen aan. Achter het raam verschijnt het wantrouwende gezicht van een jonge vrouw. Oom en tante wonen er niet meer. Einde verhaal? Nee. Nu we toch de stoute schoenen aan hebben, besluiten we bij de buurvrouw aan te bellen. Ze opent de deur in haar kamerjas. Of ze de mensen die hiernaast gewoond hebben kent? Jazeker! En het huidige adres heeft ze ook wel voor ons.
Tien minuten later bellen we aan op het tweede adres van de avond. Oom doet de deur open en moet even goed kijken wie dat nu is. Na een kort overleg met tante, wordt de verloren gewaande neef welkom geheten. Als een verloren zoon.
Wouter Seinen, woonbegeleider Beschermd Wonen bij De Hoop ggz
(Deze column verscheen in het ND op zaterdag 26 januari 2019)